Media
“Yetim əlində qoğal əcaib görünər”
(Azərbaycan ata sözü)
Xüsusi təyinatlı əsgər-qazi Qarabağdakı igidliyinə görə aldığı medalı türkiyəli aktyora hədiyyə etmişdir. Bu da camaatda müəyyən söz-söhbətə səbəb olub, deyirlər medalı gərək özü taxaydı, başqasına vermək pis addımdır.
Mən başa düşmürəm bunun camaata nə dəxli var. Medalı verən bilər, alan bilər. Buna heç kəsin qarışmağa ixtiyarı yoxdur. İndiki halda medalı verən instansiyadan – konkret yazsam, Prezident Administrasiyasından hansısa neqativ münasibət eşitməmişik.
Camaatın tarixi yaxşı yadda saxlamadığı da hiss olunur. Məsələn, belə medal-ordenlərin ən böyük həvəskarı SSRİ adlı rəhmətlik dövlət idi. Onun müdirlərindən biri və Azərbaycanın dostu Leonid İliç yoldaş özünə o qədər medal vermişdi ki, yaxasında boş yer qalmamışdı. O cümlədən sovetin vaxtında əsgərlikdə olanlara, hərbidən qayıdanlara bir torba nişan-mişan verirdilər, onlar da qayıdıb bir-iki həftə həmin nişanlarla şeşələnirdi, sonra bezib qohum-əqrəbadakı uşaqlara bağışlayırdılar. Medal çoxluğu bu təltiflərin devalvasiyasına, ucuzlaşmasına səbəb olmalıydı, oldu da. Ölkə dağılmağa başlayanda artıq qara bazarlarda medallar satılırdı. Hətta 41-45-in, Böyük Vətən müharibəsinin veteranlarına aid medal və ordenlər su qiymətinə bazara çıxmışdı. “Su qiymətinə” ona görə yazıram ki, əslində həmin ordenlərin alınma şəraitinin ağırlığı, göstərilən igidlik-filana görə heç bir qiyməti olmamalıydı. Hitlerə qalib gəlmiş ordunun veteranı medalını bir arağa dəyişirdi. Əsl biabırçılıq idi.
Bir məsələ də var ki, bizim camaat dövlət təltiflərinə nəsə müqəddəs əşyalar kimi baxır. Dini kitabları oxumayıb, kağız vərəqini öpüb, müqəddəs saymaq kimi bir münasibətdir. Halbuki, o dəmir-dümürün arxasında insanlara dəyər, qazilərə, əlillərə, veteranlara gerçək sosial qiymət durmalıdır. Durmursa, apar tulla.
Başqa tərəfdən, nədənsə uca millətimiz təltif işinə ikili standartla yanaşır. Hansısa yaramaza medal veriləndə dövlət orqanını qınayan olmur, ancaq medal yiyəsi olan sadə və ləyaqətli insan öz medalını hədiyyə edəndə qışqırışma düşür (bax: yazının epiqrafına). Axı prinsipcə bunun ikisi də təltif, qiymətləndirmə hadisəsidir. Yeri gəlmişkən, bizdə adam öldürən, həbsə atılan general var, medallarını geri almadılar. O cümlədən keçmiş qərargah rəisimiz, hamının elliklə nifrətini qazanmış Nəcməddin müəllimdə, yalan olmasın, bütün orden-medallarımızdan vardır. Nifrət çox olar, yoxsa medalı, bunu dəqiqləşdirirəm.
Eyni münasibət xeyriyyəçilikdə də var. Görürsən hansısa manıs bayramda yetimlərə qoyun kəsdi, pay verdi, bunu sosial şəbəkədə yaydı. Dərhal qışqırışma, şivən qopur, manısı peşman edirlər: “Gərək verdiyini deməyəsən, özünü reklam edir, sağ əl elə getdi, sol əl belə gəldi…” Manıslar xeyriyyəçilik edəndə də söyülür, etməyəndə də. Ancaq dövlət nümayəndələri, məmurlar, oliqarxlar de fakto xalqdan oğurladıqları pulla, özgə kisəsindən “xeyriyyəçilik” edəndə hamı onları alqışlayır, “Allah atova rəhmət eləsin”, “filankəs müəllim çörəkli adamdır” şərhləri verirlər.
Sonda daimi oxucumuz, Füzuli rayonu, Aşağı Seyidəhmədli kənd sakini Həsən Niftulla oğlu Quliyevin məktubu: “Mənim pensiyamı düzgün hesablamayıblar, buna görə keçən ilin 8 dekabrında əmək və əhalinin sosial müdafiəsi naziri Sahil Babayevə şikayət yazmışam, indi 10 yanvardır, hələ də mənə cavab verilmir. Belə ki, mən 15 ay ”Acrofina” ASC-də işləməyimə baxmayaraq pensiya kapital hesabıma 1 manat da köçürülməyib, nazirlik isə bununla maraqlanmayıb. Mənim pensiya kapitalıma 12 min manat pul yığılsa da mənə minimum pensiya hesablanıb. 2006-cı ildən sonra cəmi 1 ay işləmiş adamla mənə təyin olunmuş pensiyada heç bir fərq yoxdur. Nazirlik nümayəndələri hər gün televiziyalarda əhalinin pensiyasının artması haqda reklam verirlər. Mənim şikayət məktubuma isə cavab verən yoxdur. Xahiş edirəm bu məktubu cənab nazirə çatdırasınız”.
Mən də çatdırdım. Ümid edirəm şikayət dərc olunandan sonra Həsən bəyin pensiyasını dibindən kəsməzlər.
