Mülki vlasovçuluq

Gələn il sovet-rus generalı Andrey Vlasovun öz vətəninə xəyanət edərək alman faşistlərinin tərəfinə keçməsinin 80 ili tamam olacaq, amma rus xalqı bu hadisəni hələ də unutmayıb və lənətləyir.

Aradan keçən bu uzun müddətdə, xüsusilə də SSRİ dağılandan sonra Vlasovun hərəkətinə haqq qazandırmaq, onun Stalin rejiminə qarşı vuruşduğunu, faşistlərin köməyi ilə Rusiyanı bolşevik mərəzindən qurtarmağa çalışdığını iddia edənlər də tapılıb, amma xalq Vlasovun üzərindəki “Vətən xaini” damğasını dəyişməyib.

Çünki hansısa bir dönəmdə dövləti, ölkəni idarə edənlərin nə qədər legitim olub-olmaması, necə qəddarlıqlar etməsi önəm daşımır, önəmli olan bütöv bir xalqın yadelli işğalıçıların tapdağına düşməsinə yardımçı olmamaq, kollaborasionistlik etməməkdir. Vlasov və digər komandirlər məhz bunun əksini ediblər.

Aydın məsələdir ki, faşistlər SSRİ-ni işal etsəydilər, çox çəkməyəcəkdi ki, xain Vlasovu və onun silahdaşlarını bir kənara atacaq, Rusiyada bolşevizmdən daha amansız bir rejim quracaq və slavyanlara qarşı genosid siyasəti yeridəcəkdilər (Faşistlərin 30 milyon slavyan mənşəli insanı məhv etməyə dair planları olub – bu, Nürnberq məhkəməsində açıqlanıb).

Rus xalqı Vlasovu ona görə bağışlamır. Hərçənd asılıb edam edilərkən cəmi 44 yaşı olan generalın üç dəfə dara düşərkən öz həyatını xilas etmək imkanı olsa da, “mən əsgərlərimi tərk edə bilmərəm” deyə hərbi comərdlik etməsi faktı da var.

İndi mövzuya niyə Vlasov xəyanəti ilə girdiyimi yazıram.

Məlum olduğu kimi, ölkəmizdən kənarda olan bəzi mühacir müxaliflər həyatlarının yerdə qalan hissəsini Azərbaycan iqtidarına qarşı mübarizəyə həsr ediblər və hər gün nəsə yazır, açıqlama verir, iddialar irəli sürürlər.

Bu zaman onlardan bəziləri iqtidarla mübarizə cəbhəsini aşır, ölkəyə zərərli olan mövqe tutur,  bütövlükdə Azərbaycanı, onun xalqını gözdən salan hərəkətlərə yol verirlər.

Məsələn, ABŞ-da yaşayan jurnalist Sevinc Osmanqızının müxtəlif vaxtlarda tutduğu mövqe heç də ölkə iqtidarına qarşı deyil, bütövlükdə Azərbaycana qarşıdır, antimillidir. Onun canlı yayıma dəvət etdiyi, “kaş ki, prezidentimiz Paşinyan olaydı” deyə danışığını bilməyən bir qadının sözlərini təsdiqləyərək “kaş ki” deməsi heç bir dəftərə-kitaba sığan söhbət deyil.

Bunlar nəyi, kimi arzulayır? Paşinyan öz xalqını xoşbəxt edibmi? Ermənilər məhz onun hakimiyyəti dönəmində silsilə məğlubiyyətlər yaşadılar, 1 ildir özlərini düzəldə, heç nədə ortaq məxrəcə gələ bilmirlər, keçmişdən əlləri üzülüb, gələcəklərini görmürlər. Bizimkilər də arzu edir ki, ölkəmizin rəhbərliyinə elə adam gəlsin, millət daha da zəlil günə qalsın. Bu, ya absurdun zirvəsidir, ya da xəyanətin dibi.

Bir başqası öz canlı efirinə ermənilərə işlədiyi sirr olmayan, buna görə Azərbaycanda cəzaya məhkum edilən və sözün birbaşa mənasında anasının ağladılmasından sonra sərbəst buraxılan Lapşin soyadlı bir avantürist qərəzkarı dəvət edir və o, Azərbaycanın igid oğullarını, Şuşa rəşidlərini, “Yaşma” polkunun əsgərlərini təhqir edir.

Bu igidlərin günahı nədir? Canlarını, qanlarını verərək, Azərbaycanın əzəli və əziz şəhərini düşmən işğalından azad ediblər, pis iş görüblər? Bəlkə Şuşada insan haqlarını tapdayıblar? Şuşanı azad edənlərə qarşı ermənilərin tükənməyən nifrəti, səngiməyən hirs-hikkəsi aydındır, bəs öz həmvətənlərimizə nə gəlib?

Hətta əsgərlərimiz Şuşada müharibə qanunlarını pozmuş olsalar, adam deyərdi ki, müxalif mühacirlərin kosmopolit damarları yoğunlayıb, ona görə bəşəri dəyərlər prizmasından çıxış edirlər. Elə şey də olmayıb axı. Xüsusi təyinatlılarımız dəqiq və təmiz işləyiblər, sırf düşmən hərbçilərini zərərsizləşdiriblər.

İndi də bəziləri bütün dünya azərbaycanlılarının qürur yeri olan “Qarabağ” komandasına dil uzadır, onu düşmən və cinayətkar adlandırırlar. Daha başqa şərhə də yer qalmır.

Bu cür hərəkətlər mülki vlasovçuluqdur. Kimin mövcud iqtidarla nə intriqası varsa, özü bilər, çıxsın ədəb-ərkan çərçivəsində istədiyi qədər tənqidi fikirlər bildirsin, ancaq ölkənin reputasiyasını, etibarını zədələyən, onun ümdə mənafelərinə, haqq işinə zidd olan fəaliyyətlər göstərmək gerçəkdən də xainlikdir, trivial ifadə ilə desək, düşmən dəyirmanına su tökməkdir. Bunun demokratiya, insan haqları, bəşəri dəyərlər uğrunda mübarizəyə dəxli yoxdur, göz-görəsi düşmənçilikdir.

Bu xalq o hərəkətləri 80 ildən sonra da bağışlamayacaq.