Media
Gözəllik ağrı tələb edir deyimini eşitmisiniz? Amma heç bir ağrı çinli qadınların əsrlər boyu gözəl olmaq üçün çəkdikləri işgəncələrin yerini tuta bilməz.
Ayaq bağlama adlanan bu qəribə “gözəlləşdirmə üsuluna” nəzər salırıq…
Tarix boyu moda daim dəyişib. Amma ümumilikdə deyə bilərik ki, bir qayda sabit qalır: Gözəllik ağrı tələb edir.
18-ci əsr Avropada istifadə edilən ağır və məhdudlaşdırıcı geyimlər, geyinilən korsetlər, uzun daban ayaqqabılar və ya həddindən artıq dar şalvarlar bəşəriyyətin “gözəl” kimi təsvir edilən imicini əldə etmək üçün hər cür əziyyətə dözməyə hazır olub. Bununla belə, bütün bunlardan çox kənara çıxaraq barı yüksəldən bir tendensiya var idi: ayaqları bağlamaq.
Ola bilsin ki, digər dəblərə nisbətən daha ekstrimal olaraq təsfir edilən barmaq bağlama üsulu Çində təxminən bir minillik davam etdi. Bu tendensiya ölkədə qadınların yarıdan çoxunun gözəl görünmək üçün ayaqlarını deformasiyaya uğratmasına və bununla da maneələr yaratmasına səbəb olub.
İmperator Çinində kiçik qızların ayaqlarını ailəsindəki başqa bir yaşlı qadın ideal üçbucaq formasına gətirir, sümüklərini sındırır, əyir, “böyüyəndə yaxşı ər tapsınlar deyə” bağlayaraq onları buna məcbur edirdi. Dövrün təlimatlarında təklif edilirdi ki, “qan dövranını bərpa etmək üçün” ağrı içində gəzmək məcburidir. Bu ideal üçbucağa nail olmaq üçün ayağın hissələri hətta kəsilə və ya çürüməyə təşviq edilə bilərdi. Daha sonra ayaq bu yeni və parçalanmış forma ilə sağaldıqda proses təkrarlanırdı.
Ayaq nə qədər kiçik olsa, qızın bir o qədər cazibədar olduğu düşünülürdü və son məqsəd “lotus ayağı” deyilən ideala nail olmaq idi.
Minilliklərə qədər uzanan bir çox şeydə olduğu kimi, ayaq bağlamasının qəti başlanğıcı üçün mənbələr azdır. Bununla belə, ümumi qəbul edilən hekayə ondan ibarətdir ki, o, 10-cu əsrin ikinci yarısında, Cənubi Tan sülaləsinin imperatoru Li Yu-nun hakimiyyəti dövründə başlayıb.
Daha sonra ayaq bağlama böyük bir trendə çevrildi. 11-12-ci əsrlərdə praktikaya çoxlu istinadlar olub və 13-cü əsrin ortalarında o qədər geniş yayılıb ki, arxeoloji qeydlərdə əlimizdə ayaq bağlamasına dair fiziki sübutlar var.
Bu təcrübə müasir gözlər üçün (bəlkə də) dəhşətli görünsə də, qədim Çin İmperiyasında ayaqların bağlanması son erogen zona hesab olunurdu və Qing sülaləsindən olan pornoqrafik kitablarda kiçik barmaqlarla oynamağın 50-yə yaxın müxtəlif üsulları sadalanırdı.
Ayağın bağlanması tezliklə bütün ölkədə qadınlar üçün normaya çevrildi və hətta açılmamış ayaqlar da anormal görünməyə başladı. Kiçik ayaqlar olmadan uğurlu həyat sürmək və ya qəbilənin fəxr edə biləcəyi biri olmaq demək olar ki, mümkün deyildi.
Təkrarlanan sümük qırıqlarını və bədənin əsas əlaqə nöqtəsinin deformasiyasını tələb edən təcrübədən təsəvvür etdiyiniz kimi, ayaqları bağlamaq hamar bir proses və ya vəziyyət deyildi. “Qadınların ayaqlarını bağlamaq üçün istifadə etdikləri sarğılar təxminən üç fut uzunluğunda idi, buna görə də ayaqlarını yumaq onlar üçün çətin idi” deyən yazıçı Yang Yang vəziyyəti belə təsəvvür edir:
“Bu üfunət iyinin bəziləri ayaq barmaqlarının bağlanma prosesindən tez-tez baş verən infeksiyalardan qaynaqlanmış ola bilər ki, bu da bəzən qanqrenaya gətirib çıxarır. Ayaq dırnaqları bəzən birbaşa ayaqlara uzanır, yenidən ağrı və infeksiyalara səbəb olur. Bunun qarşısını almağın ümumi yolu ayaq dırnaqlarını ayaqlardan tamamilə çıxarmaq idi”.
Bütün bunlar kobud səslənə bilər, lakin bu, qızların və qadınların ayaqlarının bu cür bağlanmasından gözləyə biləcəyi ən pis problemdən uzaqdır. Bəzi hesablamalara görə, ayağındakı bütün sümüklərin qırılması ağrıları o qədər pis idi ki, hər on qızdan biri prosesin ilk bir neçə günündə şokdan ölüb.
Medianews.az
