Media
Ötən ay 65 yaşı tamam olan, Abdulla Şaiq adına Azərbaycan Dövlət Kukla teatrının aparıcı səhnə ustası, Azərbaycanın əməkdar artisti, uşaqların sevimlisi Rəhman Rəhmanovun bu gün – 1 iyunda səhnə fəaliyyətinin 50 ili tamam olur.
Kukla Teatrında biri-birindən maraqlı obrazları ilə uşaqların üzündə təbəssümə səbəb olan tanınmş aktyor sənətinin 50 illik yubileyində təəssüratlarını Medianews.az-a bölüşdü.
– Bir sənətkar üçün 65 yaş nə deməkdir?
– Az yaş deyil. 65-in 50 ilini sənətdə oldum, azdan-çoxdan tanındım, cəmiyyətdə xüsusi bir yerim, çəkim var. Ömür boyu gənclərə nümunə olmağa çalışmışam. Nə qədər bacara bilmişəm, onu deyə bilmərəm. Çətinliklərlə qarşılaşmışam, həyatın hər üzünü görmüşəm…
– Niyə aktyor olmağa qərar verdiniz?
– 8 nömrəli musiqi internat məktəbində oxumuşam. 4-cü sinifdə oxuyanda bizim məktəbə Kukla Teatrı gəlmişdi. Onların tamaşasına baxdıqda heyran olmuşdum. Mənim üçün fərqli bir dünya, işıqlı bir pəncərə açılmışdı. Nağıl kimi bir dünya ilə tanış olmuşdum və bu gün mən o nağılın içindəyəm. Artıq 50 ildir ki, bu sənətdəyəm.
Ondan sonra kukla tamaşaları oynamağa başladım. Nənəm məni evə aparanda ondan xahiş etdim ki, kukla tamaşaları oynamaq üçün kuklalar alsın. Nənəm o oyuncaqları mənə aldıqdan sonra məktəbdə tamaşalar göstərdim.
Bu sevgi məni yeniyetmə yaşlarımda xalq teatrına gətirdi, daha sonra 1972-ci ildən 15 yaşından peşəkar səhnədə işləməyə başladım. O vaxtdan yardımçı heyətdə işləyirdim. Lütfi Məmmədbəyov məni dram teatrına aparıb, aktyor kimi səhnəyə çıxarırdı. Eyni zamanda, səhnə maşinisti kimi də çalışırdım. Lütfi Məmmədbəyov dedi ki, səndə nəsə alınacaq. Bu, böyük bir məktəb idi. Oynadığım hər tamaşaya görə 1 manat 30 qəpik maaş alırdım. Ayda 50 manat maaş alırdım.
– O zaman kimlərlə səhnəyə çıxırdınız?
– Mövsüm Sənani, Ağasadıq Gəraybəyli, Hökümə Qurbanova, Leyla Bədirbəyli və sair. Mən fəxr edirəm ki, onları görmüşəm, həmin səntkarlarla bir səhnəyə çıxmışam.
– Onlar üçün darıxırsınızmı?
– Əlbəttə, çox böyük sənətkarlar idi. Onlardan çox şey öyrnəmişik. Böyük məktəb idilər. Xoşbəxtəm ki, o məktəbi keçmişəm.
-Sizi bir neçə dəfə ana teatra- Akademik Milli Dram Teatrına dəvət etsələr də, bundan imtina etmisiniz. Səbəb nə idi?
– İki dəfə Akademik Milli Dram Teatrında çalışmaq üçün dəvət almışam. Heç birində də təklifi qəbul etməmişəm.
– Ana teatrın səhnəsinə çıxmaq hər aktyorun arzusudur. İstedadınızamı, görünüşünüzəmi, yoxsa oradakı aktyorlarla mübarizə apara bilməcəyinizdənmi qorxdunuz?
– Qorxum yox idi. Başqa teatrda gedib beşinci, onuncu olmaqdansa öz teatrında birinci, ikinici olmaq daha yaxşı idi. Ömrümü bura həsr etdim, meylimi Kukla Teatrına saldım. Burada işə fəhlə kimi qəbul oldum. Aktyor kimi ştat olmadığından hər iki işi birlikdə görürdüm. Belə əziyyətlə başladım. Amma peşman olmamışam. Bir dəfə mərhum sənətkarımız, yaxın dostum Yaşar Nuri dedi ki, “Rəhman sənin boyunu yerə soxum”, sən qalıb, bizim teatrda çalışsaydın, indi hər şeyin vardı. Xalq artisti idin, evin vardı, prezident təqüdü alardın…
– Zamanında serial və filmlərdə yetəri qədər rollar canlandırmısınız. İndi niyə yoxsunuz?
– İndi seriallara çəkilmirəm, çünki obrazların sözlərini əzbərləyə bilmirəm. Artıq əvvəlki hafizəm də qalmayıb.
– İllər öncə Çingiz Əhmədovla “Ordan-burdan” adalanan komediya ilə tanındınız, sizdən sonra bu estafeti Rafel, Coşqun və başqaları aldı. Maraqlıdır, nə baş verdi, niyə birliyiniz pozuldu?
– Bəli, bu janrda televiziyaya gələn ilk biz olduq. Sovet dövründən başlayaraq ilk addımlarımızı atdıq. Sonuncu konsertimiz 2000-ci ildə Heydər Əliyev sarayında oldu. Bu, hesabat xarakterli idi. Bu layihəni dayandırmağımızın səbəbi isə həyatımda faciə baş verdiyi üçün artıq özümü buna hazır hiss etmirdim. Gördüm işləyə bimirəm. Belə ki, 27 yaşında oğlum faciəvi şəkildə dünyasını dəyişdi. Bu, məni çox sarsıtdı.
– Hazırda Çingiz Əhmədovla küsülüsünüzmü?
-Xeyr. O, mənim dostumdur, münasitəmiz də çox yaxşıdır. Bu yaxınlarda bir kanalda birlikdə olduq.
– Amma sizin hələ də küsülü olduğunuz deyilir.
– 5 il bundan qabaq 60 illik yubileyimdə ona söz verilmədi. O istəyirdi ki, məni səhnədən təbrik etsin. Buna haqqı da var idi. Ondan sonra mənimlə arası sərinlədi.
Bu yaxınlarda xəsətlənmişdi, xəstəxanaya onu görməyə getdim. İndi də qardaşıq, dostuq. Biz 40 ilin dostuyuq.
– Şəxsi həyatınızda yaşadığınız faciələri səhnəyə sirayət etməmisiniz.
– Səhnə başqadır, orada sən öz dərdini danışıb tamaşaçıları kədərləndirməyə haqqın yoxdur. Səhnə mənim sənətimdir. Məni bəlkə də elə yaşadan da sənətimdir. Bu, mənə verilən bir vergidir. Şükürlər olsun ki, bu gün mən Kukla Teatrındayam. Demək olar ki, bu teatrın ağsaqqalıyam. Teatrımızda istedadlı gəncərimiz var. 50 ildir yükünü daşıdığımız sənətin estafetini onlara həvalə edirik.
– Amma bir çox sənətkarlar gənclərə qısqanclıqla yanaşırlar.
– Mən onun tərəfdarı deyiləm, çalışıram ki, gənclər səhnəyə çıxsın, öz üzərlərində çalışsınlar, görünsünlər, istedadlarını göstərə bilsinlər. Onların hər uğuru bizi sevindirir. Mən bu zamana qədər etdiyimi etmişəm. İndi isə yol gənclərindir.
Medianews.az
Xəyalə Rəis
