Media
Bu, iki birləşdirilmiş şəkildə görünən uşaqların biri gəncəlidir, o biri isə xarkovludur.
İkisi də bombardman edilən şəhərlərin sakinləridir və hər ikisi təsadüf nəticəsində sağ qalıb.
Onlar surətcə bir-birinə oxşayırlar, sanki bir almanın yarısıdırlar. Ancaq bəxt, tale etibarıyla da bənzərdirlər. Hər ikisinin asudə yaşadığı şəhərə raket zərbələri endirilib və bu uşaqlar yüzlərlə həmyaşıdlar kimi bomba altında qalıblar, hər dəqiqə qəlpə qurbanı ola bilərdilər.
Bu saat bunların qaça-qaça dərsə gedən, oturub dərs oxuyan, tənəffüslərdə qaçdı-tutdu və ya futbol oynayan, asudə vaxtlarında velosiped sürən, taxta silahlarla “tapança-tapança” oyunu uydurub “döyüşən” vaxtlarıdır.
Amma onlar bu uşaq yaşlarında artıq gerçək müharibənin, bombardmanın, qan-qadanın, faciənin nə olduğunu bilirlər, hətta onu yaşayırlar.
Zalım düşmən nə bu uşaqların qorxusuna baxır, nə də göz yaşlarına. Onlar üçün yüz, min, on min belə məsum uşağın ölümü, sadəcə, statistikadır.
O zalımlar əmindirlər ki, müharibədən sonra “hərbi əməliyyatlar zamanı 1234 uşaq ölüb” ifadəsi sadəcə statistik göstərici olacaq, buna görə heç kəsi mühakimə etməyəcəklər.
Bir-birinə çox oxşayan bu uşaqlar isə hələ qisas hayında deyillər. Birinin ağır günləri arxada qalıb, müharibə stressindən tam qurtulmasa da, normal həyatına dönüb, o biri hələ sığınacaqda adyala bürünmüş halda növbəti bombardmanın nə vaxt başlanacağını gözləyir.
Bu şəklə baxanda adamın ağlına yalnız bir fikir gəlir: Allah bu uşaqları bu günə qoyanlara lənət eləsin – dönə-dönə, qəni-qəni… (Musavat.com)
