1992-ci ilin 26 fevral günüydü. Səhər saat 9 radələri olardı. AXC-nin o vaxtkı qərargahında (hazırda o binada Səbayel RİH yerləşir), 3-cü mərtəbədə “Yeni Müsavat”ın çapdan yenicə çıxmış növbəti sayını iç-içə qoyub yayım firmalarına təhvil verməyə hazırlaşırdıq.
O vaxtkı iqtidar qəzetin “Azərbaycan” nəşriyyatında çapına qeyri-rəsmi qadağa qoymuşdu. Ona görə də Sumqayıtdakı köhnə mətbəədə kustar yolla çap olunurduq. 8 səhifəlik qəzetin 4 səhifəsi ayrı, qalan 4 səhifəsi isə ayrı olurdu. 13 min tirajı əlimizlə iç-içə qoyub, mətbuat yayımı firmalarına çatdırırdıq.
Səhərə kimi ən azı Bakı və Sumqayıtda yayılan tirajı, hardasa 7-8 min nüsxəni hazır etməliydik, rayonlara gedəni isə bir az gec də təhvil vermək mümkün idi. AXC-nin qərargahında, Cəbhənin informasiya şöbəsində “Yeni Müsavat”a 1 otaq verilmişdi. Biz yuxarıda bəhs etdiyim prosesi – qəzeti yayıma hazırlamağı – o otaqda icra edirdik. Həmin vaxt informasiya şöbəsinin rəhbəri Niyazi İbrahimli idi (sonralar Müsavatın baş katibi oldu).
Hamı Xocalıdan xəbər gözləyirdi. Çünki neçə gün idi şəhərin mühasirəsinin daraldığı haqda məlumatlar vardı. Birdən Niyazi bəy otağa girib “ermənilər Xocalını işğal edib, xeyli adam öldürülüb, uşaq-qadın-qoca-cavan demədən ermənilər qırıb camaatı” dedi. Ağdam AXC-nin qərargahından verilmişdi xəbər. Prezidentin mətbuat xidməti də Xocalı ilə bağlı rəsmi məlumat yaymışdı. Məlumatda şəhərin işğal faktı təsdiqlənirdi. Amma cəmi 2 nəfərin öldürüldüyü deyilirdi. Təsvir edilməsi mümkün olmayan səhnə idi. Bir yandan gözlərimiz dolub boşalırdı, bir yandan da qəzəb bizi boğurdu. Əlimiz işdən soyumuşdu. Niyazi İbrahimli Mütəllibov iqtidarının ünvanına kəskin ifadələr ünvanlayırdı: “Neçə gündü bunlara deyirik ki, şəhəri alacaq ermənilər, mülkü vətəndaşları çıxardın ordan, müdafiəni gücləndirin, kömək yollayın, bizə deyidilər təxribatla məşğul olmayın.”
Ortalıq bir az sakitləşəndən sonra Rauf bəy “Yazıq Vətən…” deyib köksünü ötürdü. Onun o ifadəsi indiyədək yadımdadı. Gerçəkdən də yazıq oldu Vətənimizə. Hələ də o yazıqlıq davam edir. Malesef…